Թե ոնց բուրդս գզեցին

Սպասեցի, որ Վարդավառի հետ կապված ուրախ հուշերը իսպառ մոռացվեն, որ նոր իմ տխուր հուշը փրկեմ մոռացությունից:

ՈՒրեմն, Բաղրամյան պողոտայի մի հատվածում նստած ինձ համար բուրդ էի չփխում ու ոչ մեկի չէի նեղացնում: Մեկ էլ մի կնիկ պոլի փետով բշտեց.

- Էդ բուրդդ հավաքի ու ցվրվի ստեղից:

- Ի՞նչ է պատահել, պայծառակերպ տիկին:

- Լեզվիդ մի տուր: Ստեղ խալի լվացողների տարածքն ա: Բուրդդ բերել-փռել էս, որ ի՞նչ անես: ՈՒզում ես տարբերվե՞ս բոլորից:

- Նույն մշակույթն է, վսեմաշուք տիկին: Պարզապես կամեցա բազմազանություն մտցնել ձեր ՅՈՒՆԵՍԿՕյահաճո առաքելության մեջ:

- Ղալա՛թ արեցիր: Էդ բազմազանությունդ գիտե՞ս ուր կմտցնես: Շուտ հավաքվի, քանի չեմ իջել գլխիդ:

- Դու հո տրանսգենդեր չե՞ս, անզիջում տիկին:

- Ի՜ի՜ի՜ի՜ի՜ի՜նչ, որ տռասի վրա խալի եմ լվում, ուրեմն տռասի գենդեռ ե՞մ,- կռնչաց ու պոլի փետը սպառնալի բարձրացրեց:

Փորձեցի ձեռքիս ճիպոտով պաշտպանվել, բայց բան չստացվեց:

Աղմուկի վրա իրենց պոլի փետերով դեպի մեզ առաջացան մի քանի հարս ու աղջիկ:

Հասցրեցի հիշել, որ գլադիատորների մենամարտերում թրամարտիկը երբեք չի կարողացել դիմակայել երկար եռաժանիով զինված հակառակորդին: ՈՒստի ճիպոտս գցեցի ու փախա:

Մի տասը-քսան մետր անց շնչասպառ կանգնեցի ու հետ նայեցի:

Պոլիփետավորները եռանդով գզգզում էին բուրդս ու քամուն տալիս:

Իսկ մի հնարամիտ մորքուր հեռախոսն ամրացրել էր պոլի փետի ծայրին ու սելֆի էր անում:

Կարո ՎԱՐԴԱՆՅԱՆ

Մեկնաբանություններ